HOENDERLOO – Een gezin uit Berkel en Rodenrijs is vrijdagavond aangevallen door een agressief wild zwijn. Nadat het beest eerst een zesjarig jongetje een tik gaf, wisten twee parkwachters erger te voorkomen. Een van hen werd door een vlijmscherpe slagtand opengehaald.
Het is vrijdagavond rond half negen als Wout Baecke (40) met zijn vrouw, drie kinderen en een buurjongetje een rondje over het Nationale Park de Hoge Veluwe maakt.
Na een ritje vol prachtige observaties rijdt het gezin langs een oude museummuur met daarachter een heuvel met het monument Drie Staande Motieven. „Langs die muur liep een zwijn”, zegt Baecke.
Ze stappen uit en Baecke begint te filmen. Ook andere parkbezoekers zijn gestopt om het wilde varken te bekijken. Dan verschijnen er twee parkwachters: een jachtopziener van het park en een collega van Staatsbosbeheer. Zij vragen Baecke met zijn kinderen afstand te nemen omdat het dier onnatuurlijk gedrag vertoont.
Dan gaat alles heel snel. „Die parkwachters riepen ineens: rennen, rennen!”, vertelt Baecke, die het met zijn kinderen direct op een lopen zet. Als hij over zijn schouder kijkt, ziet hij dat het zwijn ineens heel dichtbij is en zijn zoontje aantikt, waardoor die opzij valt. Baecke bedenkt zich geen seconde, draait om en sleept het kind mee terug de heuvel op. Ondanks de levensgevaarlijke slagtanden is hij ongedeerd.
Dan richt het beest zich op de parkwachters die hem met gromgeluiden proberen af te leiden. „Ik ging achteruit, maar de grond liep omhoog waardoor ik mijn evenwicht verloor”, zegt de jachtopziener, die in verband met lopende politieacties op de Veluwe anoniem wil blijven.
Dat beest begon te rennen en met zijn slagtanden hakkende bewegingen op mijn bovenbenen en lichaam te maken. Ik was in een soort blokkeerstand en ik hoorde mijn collega op de achtergrond roepen: ’Schieten, schieten!’ Dat wilde ik ook doen, maar op de achtergrond zag ik kinderen lopen, dus dat was geen optie. Ik voelde zijn tand langs mijn lies gaan en dacht: nu ben ik de sjaak. Als er een slagader geraakt wordt, bloed je dood.”
Terwijl hij het beest van zich af probeert te houden, ziet hij de kinderen naar rechts rennen. „Dat was mijn kans en vanuit mijn heup schoot ik op het zwijn. Het varken sprong van me af, maar liep daarna toch weer in dreigende houding op me af. Toen heb ik ’m in zijn nek geschoten en was hij dood.”
Wat de parkwachters al vermoedden, blijkt waar. Het mannetjeszwijn, een keiler, bleek ontstoken verwondingen te hebben. Waarschijnlijk na gevechten met soortgenoten. Het verklaart waarom hij zich zo agressief kon gedragen.
Voor Baecke, die al heel wat jaartjes ervaring heeft in het spotten van wild, was het de vraag of hij toch niet te dichtbij is gekomen. „Maar die mensen kunnen we echt niks kwalijk nemen”, aldus de jachtopziener. „Ze waren niet buiten de paden en zochten het beest ook niet op. We kunnen niet van bezoekers verwachten dat zij wild kunnen lezen zoals wij dat doen.”
Baecke en zijn vrouw hebben de film van de zwijnaanval nog vaak in hun hoofd afgespeeld en realiseren zich dat ze heel veel geluk hebben gehad. „In die zin zijn we blij dat deze wachter bewapend was, want dit had heel anders kunnen aflopen.”
„Dit is een uitzonderlijk geval”, beaamt de jachtopziener. „Het was puur noodweer. Als ik niet had geschoten, had hij me afgeslacht.”
Tevens benadrukt hij de samenwerking met zijn collega van Staatsbosbeheer, die overigens ongewapend was, maar hem op het cruciale moment wel coachte. Beide mannen hebben bij de politie gewerkt. „Toen hij riep dat ik moest schieten, kwam ik pas uit een blokkeerstand. Zijn coaching heeft misschien wel mijn leven gered.”
Baron Seger van Voorst tot Voorst is directeur van het Nationale Park de Hoge Veluwe: „Als werkgever beschouw ik de jachtopziener als een held omdat hij met gevaar voor eigen leven juist handelde in een acute noodsituatie.” Daarnaast wil hij waarschuwen: „Mensen, pas op voor wilde dieren en met name voor wilde zwijnen en wolven. Incidenten kunnen wel degelijk een dodelijke afloop hebben.”